Адәм баласының табигате шундый: ул гел язны көтә.Бала вакытта, гөрләвекләр акканына сокланып, көймәләр йөздерер өчен; үсмервакытта тирә-якны ныклап өйрәнер өчен; яшьлектә серле төннәре өчен; олыгайгач, яшьлеген искә төшерү өчен-кеше язны сагына. Ә мин үземне белгәннән бирле ашкынып көзне көтәм. Бала чакта бу хис минем күңелемә әти-әнием аша күчкәндер. Август ае башында ук алар өйгә ниндидер минем өчен әле сәер булган әйберләр алып кайта башлыйлар.Ул зур тупка охшаган зәңгәр глобус; әллә нинди сызыклар, рәсемнәр белән чуарланган зур-зур кәгазь төргәкләр, папкалар, китаплар...Ә сентябрь аенда бу әйберләр кире мәктәпкә күчә. Мин үскән йортта, киемнәремә мәктәп исе сеңгән булса, күңелемдә мәктәпнең мәртәбәле укытучылары булган әтием һәм әнием аша укытучы булу хыялы яшәгәндер.
Студент еллары артта калды...Мин инде көзне бала вакыттагы кызыксыну белән түгел, ә укучыларым белән очрашып,җәй буе җыелган уйларымны алар белән уртаклашу өчен, узган елгы эшләремнең нәтиҗәсен күрү өчен көтәм.

Бир син безгә язмыш, барысын да бир,
Көндез кояш, төнлә аен бир.
Борма-борма барыр юлларын бир,
Юл читендә ап-ак каен бир.

Кайгырырга кара кайгы түгел
Шатланырга якты шатлык бир.
Без яраткан авыр эшне бир,
Эшебезгә карап уңыш бир.