“Кешене иң бөек дәрәҗәләргә җиткергән
һәм исемнәрен соңгы буыннарга
калдырган кеше - укытучыдыр.”
Ризаэддин Фәхретдин
“Кошлар очар өчен туган кебек, кеше бәхет өчен туган” дигән канатлы сүзләрне еш искә төшерәм мин. Ә бәхетнең асылында ни ята соң? Бу сорауга җавап табу бик тә кыен... Сыйныфымдагы бер укучымның иншасында “Бәхет ул - якын кешеләремнең мине аңлаулары” дигән юллар ята иде. Шул юллар мине уйга калдырды, мин дә үземне аңлауларын телим бит. Хәтерлим әле, үз-үземне белә башлаганнан бирле, мин укытучы булырга теләдем. 5 яшьтә, мәктәпкә барганчы ук, дус кызларымны, күрше-тирә балаларын җыеп, кулыма акбур һәм таяк алып, бик җитди кыяфәт чыгарып, нәрсәдер аңлата идем. Уеннар вакытында оештыручы буларак аерылып тора идем. Үсә торгач, укытучы булу хыялы мине ташламады, ә киресенчә, “Киләчәк укытучысы нинди булырга тиеш икән? Ничек чын укытучы булырга икән? дигән сораулар минем гел уемда йөрде.