Татар әдәбиятының үсеш тарихында тирән эз калдырган шәхесләрнең берсе – Ф. Әмирхан. Язучының үткен сатирик тел белән иҗат ителгән әдәби әсәрләрендә милләт язмышы өчен борчылып яшәү, аны прогрессив аңлы итеп күрергә теләү сизелеп тора.

 “Көнчыгыш мәдәниятенең рухын аңлаган, шуның белән бергә, Көнбатыш цивилизациясенә йөз тоткан, аңа кызыккан әдипнең... аяксыз булганы хәлдә, европача эшләпә, гамашлы ботинкалар киеп алдырган фотосын карагыз. Тереклекне, гомерне никадәр ярату хисе чагыла бу кыяфәттә...”[2] ‒ дип язган аның турында Б. Урманче.

Ф. Әмирхан әсәрләрендә образларны иҗат итүдә төрле сәнгатьчелек алымнары кулланылган. Язучы геройларының эчке кичерешләрен ачуда, аларның рухи дөньясын сурәтләүдә зур уңышларга ирешә, психологик анализ остасы булуы һәрчак күзгә ташланып тора. Ул үз әсәрләре аша кешенең хис-кичерешләрен, аның рухи дөньясын баетуга зур өлеш керткән әдип.

Фәнни мәкаләбезнең төп максаты – язучы иҗаты аша психологик анализ ясау үзенчәлекләрен, аның төрледән-төрле алымнарын ачып бирү һәм әхлакый сыйфатлар тәрбияләүдә аларның әһәмиятен күрсәтү.